Obszar Mielna – Unieścia stanowi nisko położoną, płaską lub falistą wysoczyznę morenową, pozostałość okresu lodowcowego, położoną na wys. od 0 do 7 m nad poziomem morza. Ten region nadbałtycki słynie z zachowanych piaszczystych wydm. Tak też jest w Mielnie. Od strony Morza Bałtyckiego istnieje wysoki pas wydmowy, składający się z wydmy przedniej – białej, wydmy starej – szarej oraz lasu wydmowego. Najcenniejszym walorem gminy Mielno jest morze – niczym niezanieczyszczona woda i czyste, w większości drobnoziarniste plaże mające ponad 10 km długości i średnio 480 metrów szerokości.
Mielno i okolice należą do najatrakcyjniejszych terenów na polskim wybrzeżu, pod względem walorów turystycznych i środowiska przyrodniczego. Mielno położone jest bezpośrednio w sąsiedztwie morza i jeziora Jamno. Zalesione duże obszary, dobre połączenia komunikacyjne, atrakcyjne usytuowanie szlaków turystycznych oraz specyficzny mikroklimat pozwalają na spokojny i aktywny wypoczynek. Każdy znajdzie tu coś dla siebie. Zakwaterowanie zapewniają liczne pensjonaty, kwatery prywatne, campingi, pola namiotowe. Warto dodać, że w Mielnie – Unieściu znajdują się czynne przez cały rok obiekty sanatoryjne, w których leczy się choroby układu nerwowego, ruchowego, krążenia, nieżyty górnych dróg oddechowych, tarczycy i inne.
Historia
Pierwsza wzmianka o Mielnie pochodzi z 1266 roku. Najpierw była to osada rybacka. Potem wybudowano tu świetnie prosperujący port handlowy. Jednak częste sztormy na Bałtyku regularnie niszczyły infrastrukturę portu. Dla większej stabilizacji swojej egzystencji, mieszkańcy Mielna skłonili się w swojej działalności do uprawiania turystyki. Od połowy XIX w. zaczęli przyjeżdżać tu letnicy i Mielno zamieniało się powoli w elegancką miejscowość wypoczynkową. Do dziś w centrum stoją pensjonaty z końca XIX i z początku XX w.
Do połowy XVIII w. morze było dla większości ludzi siedliskiem grozy i nieczystych sił, z którymi łączono zabobonne wyobrażenia. Krążyły wieści o nadzwyczajnych właściwościach morskich kąpieli, które uzdrawiały osoby męczone różnymi dolegliwościami zdrowotnymi. Czasami powodowały całkowite ozdrowienia. W miarę jak poznawano lecznicze, wzmacniające i hartujące oddziaływanie kąpieli morskich, zaczęto zakładać kąpieliska nadmorskie.
Najwcześniej, bo już od lat dwudziestych, względnie trzydziestych, dziewiętnastego wieku rolę małych kąpielisk zaczęło spełniać miedzy innymi Mielno. Były to czasy wielu restrykcji towarzyskich reguł. Dlatego aż do 1881 roku obowiązywał zakaz wspólnych kąpieli kobiet i mężczyzn. Kobiety kąpały się z reguły od 8:00 do 10:00 rano i od 13:00 do 15:00, mężczyźni zaś od 6:00 do 8:00 i od 17:00 do 19:00.
Po zakończeniu II wojny światowej, już w roku 1946, uruchomiano pierwsze domy wypoczynkowe, zarządzane wówczas przez Państwowy Zarząd Uzdrowisk Pomorza Zachodniego. W 1949 roku przekształcono go w popularny w całej Polsce przez długie lata Fundusz Wczasów Pracowniczych (FWP).
Fot. Kvikk, CC BY-SA 4.0, via Wikimedia Commons